Slagroomsoesjes en bonbons

Volgens Josse is ze niet alleen een hele leuke en betrokken vrouw, maar zet ze zich ook met hart en ziel in voor al het groen in de wijk. Bea mag dus als eerste de door ons geschreven ode in ontvangst nemen. Natuurlijk is het spannend om met je gitaar bij een wildvreemde aan te kloppen, maar ondanks de deurdrempelvrees gaat de ‘Vrijwilligers-estafette’ officieel van start.

De zon schijnt, de krokussen in het gras zijn net uitgekomen, en Bea heeft vlak voor onze komst een stoel in de tuin gezet om van de lente te genieten. Nog geen ogenblik later zit je samen met Bea in de tuin een vers geperst sapje te drinken. Bea geniet met haar ogen dicht van de ode. Vereerd en dankbaar voor deze spontane actie, komt zij al snel met een volgend iemand voor onze vrijwilligers-estafette. "Dat moet Corrie zijn. Corrie past altijd op mijn katten als ik op vakantie ben, die moet dit horen." Diezelfde middag belt Bea ons enthousiast op om een afspraak met Corrie te bevestigen.
Bea heeft voor het bezoek aan Corrie slagroomsoesjes meegenomen. Corrie heeft thee gezet en nestelt zich in een lekkere stoel om de ode te beluisteren. Tijdens de ode krijgen we een fascinerend schouwspel van blikken tussen Corrie en Bea te zien. Bea luistert meer ontspannen nu het over haar vriendin gaat; de gunfactor is enorm. Na afloop hemelen beide vrouwen elkaar stapsgewijs op. Als theatermaker op zoek naar wereldverbeteraars in de Mors is dit ronduit smullen. “Ja, maar jij hebt altijd in besturen enzo gezeten” “Jij maar jij hebt zo lang en belangeloos voor Piet gezorgd”.

Het verhaal van Corrie is heel anders dan dat van Bea. Zij groeide als jongste op in een groot gezin. Het helpen van anderen werd haar met de paplepel ingegoten. Ze heeft het zelf nooit als iets heel bijzonders gezien. Zo is er al 30 jaar lang Piet. Piet is een man die Corrie hielp met klusjes in 1984. Hij woonde toen nog bij zijn moeder. Toen zij overleed stond hij er ineens alleen voor, klusjes lukte wel maar koken kon hij helemaal niet. “Dan kom je maar een keer bij me eten”, zei Corrie. En inmiddels eet Piet dus al 30 jaar op zondag bij Corrie. “Je moet nooit te opzichtig zijn in het helpen van mensen, dan plaats je jezelf boven hen.” Wijze lessen aan de tafel van Corrie met uitzicht op water en een verdwaalde roeier.

Op vrijdag komt Corrie langs in de Atlas om te melden dat ze weet aan wie ze de ode door wil geven. Het bestuur van haar flat dat al jaren van alles regelt. En daar zit je dan even later in het huis van Inge, bestuurslid van de flat. Corrie heeft bonbons, fris en biertjes meegenomen. Na afloop van het lied stromen de verhalen weer los. Mooi werk dit: mooie mensen weer andere mooie mensen laten aandragen, de estafette loopt lekker!