Sjakko

Aan de rand van de Hoge Rijndijk zit een klein koffiehuisje. De vlag hangt uit en de neongekleurde letters schreeuwen dat het huisje nog open is. Als ik binnen stap, zie ik een plukje blauwe rook boven een ronde tafel hangen waar een kerststukje op prijkt.

“Mooi,ik mag hier dus roken!” Het lijkt me een beste binnenkomer.

“Nee, mag niet.” Een klein mannetje met een paar donkere haren op zijn hoofd kijkt me bedenkelijk aan.

Direct heb ik spijt van mijn kledingkeuze van vanmorgen. Een donkerblauw Chaneljasje met gouden knopen waar opzichtelijk twee 'C's' in gedrukt zijn.Ik merk dat ik argwaan wek dus ik probeer met mijn meest ordinaire tongval het mannetje te overtuigen van mijn goede bedoelingen.

“Maarre.... jullie doen het wel?”

“Ja stiekem”, antwoordt het mannetje

"Mooi. Geef me dan maar heel stiekem een asbak."

Ik kijk rond en bedenk meteen hoe ik deze plek straks het beste kan omschrijven. Ik kom niet verder dan een kruising tussen een minuscule sportkantine en een gedateerd buurthuis. Maar het is ook een soort schuur. Mijn gedachten worden verstoord door de radio die vertelt dat Gordon niet is getrouwd. 

De man achter een van de gokkasten, die bij mijn binnenkomst al verlekkert naar me zat te staren, lacht om het nieuwsitem. De glimlach die ik hem teruggeef, nodigt hem blijkbaar uit om een gesprek te starten. Waar ik vandaan kom, wat ik kom doen, waar ik heen ga en of ik niet een slaapplek nodig heb? “Ik heb namelijk nog wel een plekje over”, zegt hij gevolgd door een vette knipoog.

Leidenaren laten zich niet snel uit het veld slaan. Voor één brutale opmerking krijg je een nog hardere bal terug. Zo voeren Peter, de gokman en ik met verheven stemmen - om elkaar toch te kunnen verstaan - een trefbalgesprek over de ronde hoge tafel van de gokautomaat naar het raam via de houten lambrisering naar de bar waar Peter een cola inschenkt terug naar mij.

Terwijl in de keuken een gordon blue begint te roken, en de gokman een opmerking inzet over die gordon blue, besluit ik de bal uit mijn handen te laten vallen en mij gewonnen te geven.

Ik vraag maar om een vuurtje.

“Wil jij dan misschien een sjekkie voor me draaien?” Hij staat op, gooit een pakje shag op tafel, strekt zijn hand naar me uit en stelt zich voor als Sjakko.

Het lijkt hem een goed idee, als ons publiek de voorstelling dan zou beginnen met het draaien van een sjekkie.

“Wat doe je hier, Sjakko”, vraag ik.

“Dat zie toch?! Gokken.”

Ik rol met mijn ogen en zucht erbij, om duidelijk te maken dat ik geen zin heb in nog een potje trefbal.

“Maar waarom hier?”

“Waar anders? Thuis heb ik niks te zoeken. Hier heb ik nu jou tenminste.”

Dit is de eerste keer dat ik me gevleid voel door zijn opmerking.

“Ben je eenzaam?”

“Ja.” Sjakko neemt het laatste slokje van zijn biertje. “Anders zat ik hier niet, toch?”

“Sjekkie voor Sjakko”, roep ik. Meer kan ik er ook niet van maken.