Ode aan Trudy
Tijdens De Atlas op Het Plein brengen Julia en Rian muzikale odes aan bewoners die zich inzetten voor de wijk. Deze blog gaat over de ode aan Trudy.
Met m’n bingoplankje.
Klaar voor het prijzenpakket van de dag wacht ik op de nummers die in langzaam tempo voorbij zullen komen.
Mij gaat het iets te langzaam.
Twee meisjes komen binnen lopen. ‘Dag dames en heren!’ roepen ze nog.
Kijk, ik weet dat we niet meer de jongste of knapste zijn en Annie d’r haar is nu zo kort dat ze ook haar laatste vrouwelijkheid daarmee heeft laten wegknippen, maar we zijn gewoon van de damesbingo.
Wils is mee, met een pot bloemen en een vrouw met mooie tanden. Wils richt zich tot Trudy, praat, iets over bedanken en de wijk.
‘microfoon!’ roep ik nog, maar niemand die het echt hoort.
De meisjes zingen een lied. Het is voor Trudy. Het is wel mooi hoor en ze hebben gelijk; Trudy haar deur staat altijd open. Maar een bloemetje op zijn tijd is toch voldoende. Ik besluit dat ik deze gedachte toch even met mijn buurvrouw moet delen. En stoot haar aan. De meisjes spelen door en wij hebben het erover. Echt verstaan doe ik ze toch niet.
Als ik de rest van de andere dames zie meeklappen op het ritme van de muziek, Trudy haar tranen verbergt achter de pot planten, besluit ik ook maar eens te luisteren.
‘Wij de wijk we weten zeker, dat er zonder jou, iets wezenlijks zou missen’
Ja. Dat is waar. Echt waar. Ik klap mee. Dankjewel Trudy!