Morsklimmers
Rian Evers en Tijs Huys bemannen De Atlas in de Mors. Wekelijks vertellen zij in een blog over de mensen die ze ontmoeten en de verhalen die ze opduikelen in de wijk. Deze eerste week van De Atlas in de Mors: Morsklimmers.
Als je daarvan afspringt, wijzend naar een torenhoog gebouw, dan ben je de dood. Morsdood. Prince, Jarrich, Mitch en wat vrienden zijn geen vandalen of rotjochies, het zijn stadsklimmers, meer bepaald Morsklimmers. Ze willen de stad zien, de lichtjes bij nacht, de grootsheid van hun omgeving. Ze blowen niet daarboven, drinken al evenmin, het gaan hen puur om de kick. De kick van het torenhoog klimmen. Ze waren onlangs op veertien hoog geraakt. De flat komen ze binnen met simpele trucjes. "Mijn neef woont hier, of mijn moeder heeft de deur op slot gedaan of mijn zus is alleen thuis." Als ze dan bij de veertiende verdieping zijn aangekomen via het trappenhuis, is het simpelweg een kwestie van handigheid en snel handelen voor de bewoners het doorkrijgen. En als ze daar dan zitten, bij klaarlichte dag dan genieten ze van de grote stad die voor hun voeten ligt en die ze bij wijze van spreken kunnen omarmen. En als het nacht is, gaan honderden lichtjes branden en dan slaat hun fantasie op hol. Ze wanen zich in New York en voelen zich de koning te rijk, deze jeugdige klimmers van de Mors. Het zijn jongens die dromen van vergezichten, van een visie zonder concreet doel. Het mag dan wel een romantische schets zijn van de Morsiaanse jeugd van tegenwoordig, toch geloof ik dat er een hoopvol fundament ligt in de acties van de Morsklimmers. Hun nieuwsgierigheid zorgde er immers voor dat ze een van de eerste bezoekers waren van de Atlas in de Mors.
Grappig feit is dat hun 'grote vriend', de wijkagent, hun net was voorgegaan bij de opening van de Atlas in de Mors. En net de agenten zorgen voor een extra spanning bij de Morsklimmers. Het wegrennen, wegspringen en onderduiken voor de agenten maakt het thrillergevoel compleet. Maar net daar schuilt ook een gevaar. Als je op de vlucht bent, neem je soms onbezonnen risico's. Ik hoop dan ook dat deze Morsklimmers hun leven er niet van laten afhangen, want zo jong zijn ze wel. Jong genoeg om elke grens voorbij te gaan. Ook die van het leven. Gelukkig kunnen ze dat zelf, intelligent genoeg, relativeren. Morsdood in de Mors, daar wil ik niet voor tekenen.