Lunchgast: Jacintha van Harteveld

PS|Lunches zijn inspiratiegesprekken met Leidenaren die iets te maken hebben met het thema waar PS|theater zich dat seizoen mee bezig houdt. Tijdens Het verdriet van Leiden schuift Jacinta van Harteveld, van Hospice Issoria aan. 

Op de plek met het grootste verdriet, is misschien ook wel de grootste troost te vinden. Althans, dat gevoel krijg je als je met Jacinta van Harteveld van Hospice Issoria praat. We hebben haar uitgenodigd voor de lunch in de Atlas om ons meer te vertellen over dood en afscheid.

Hospice Issoria is tien jaar geleden mede op haar initiatief opgericht in Leiden. Het biedt plek aan vijf patiënten met een levensverwachting van zes maanden of korter. In een zo huiselijk mogelijke setting krijgen zij, van ongeveer 100 vrijwilligers, in hun laatste levensfase de zorg die ze nodig hebben. Medische zorg, maar vooral ook een luisterend oor.

Iedere patiënt die hier binnenkomt heeft een eigen verhaal. Een verleden, een familie, een manier van doen die bepalend is voor de invulling van de laatste levensfase. Voor de verzorgers van Issoria is het zaak om een soort zesde zintuig te ontwikkelen voor de wensen van de patiënt. Een praatje maken of juist zwijgen, even blijven zijn of juist gaan, de familie dichtbij of juist liever wat afstand.

Hoe persoonlijk ieder stervensproces ook is, toch zijn er gemene delers aan te wijzen. Zoals het spreken in beeldentaal door patiënten in een van de laatste fases. Een beeldentaal die vaak betrekking hebben op reizen of onderweg zijn. Ze vragen om een koffer of een plattegrond, willen hun schoenen, hebben het over een file op de A4, zeggen dat ze een hek niet open krijgen of dat de bank bezet is.

De manier waarop Jacinta over haar werk spreekt, maakt indruk. Net als het boek 'Leven in het zicht van de dood' dat ze schreef over haar ervaringen in het Hospice. Er is veel verdriet, maar ook net zoveel troost. Juist in deze situaties kun je veel betekenen voor anderen. Jacinta zegt: "In ons werk zit je dicht bij de essentie van het leven". Dat ieder mens dood gaat, is nou eenmaal een onafwendbaar gegeven. Je kunt alleen hopen dat het sterven in rust en waardigheid gebeurt en dat er afscheid genomen kan worden op een manier die past bij de persoon en diens familie.