Het spel der ontmoeting
Tijs Huys vertelt over het spel dat de theatermakers spelen met de inwoners van Leiden Zuidwest: het spel der ontmoeting.
Daar sta je dan. Als theatermaker voor het huis van een van de bewoners van Leiden Zuid-West. Enkel de deur is een kleine barrière tussen de luisteraar en de verteller. Alleen weet de bewoner vaak nog niet dat hij/zij de verteller zal zijn. Want het spel der ontmoeting moet nog beginnen.
Vaak zijn de ontmoetingen helemaal uitgedokterd. Het blauwe keetje in de wijk is geen toevallige ontmoetingsplek. Het baart dan ook enig opzien in de omgeving van de kapper, de slager, de groenteboer, de supermarkt, de snackbar en de bloemist. Het valt de mensen op dat er niets wordt verkocht. Dat gekke huisie, nee, daar kan je geen vis krijgen. Maar wel koffie en een luisterend oor.
Er wordt ook heel wat aangeklopt en aangesproken, gebeld en gemaild. Iedere keer weer staat het spel der ontmoeting in een nieuw daglicht. Elke aanpak is anders. Dat moet ook, want elk gezicht herbergt een ander verhaal. In het keetje bespreken de theatermakers eindeloze strategieën hoe we de bewoner inpakken en meenemen in het wijkproject. Het is fascinerend wat voor vormen we allemaal uitproberen om verhalen los te weken. Ik zie het als een spel, een heel goed spel, waar de ontmoeting centraal staat. Winst is een toefje vertrouwen, een kaart voor de volgende ronde, een nieuw gesprek, een nieuw verhaal, een blik of een zwaai uit het raam.
Het is nogal wat. Dat spel. Je speelt het minstens met twee. Allemaal goed en wel, maar het lukt niet altijd. Niet iedereen heeft zin om te spelen. Mensen leggen niet zomaar hun zielenroerselen op tafel. Het ene spel is het andere niet. De kunst is in het moment te spelen. Na heel wat pogingen, na heel wat positioneren en proberen, na heel wat nee liever niets en ja maars verbaas ik me steeds weer over het feit hoe openhartig sommige mensen kunnen zijn.
Als de wijkbewoner, de speler, eenmaal heeft gesnopen dat het wijkproject over hen zelf gaat, dan vliegen de deuren open en zijn zelfs de woonkamers en balkons een speelruimte geworden. Natuurlijk helpt een veel te opgewekt "hallo" of een licht naïeve blik maar een wederzijdse authenticiteit is de bakermat van een geweldige ontmoeting.
Luister hieronder naar de ontmoeting met Hans. Hans komt elke dag langs de keet. Op een dag kwam hij naar binnen en vertelde Rian en Daniel over Mozart. Nu kent hij al onze voornamen en wij die van hem en dankzij het spel der ontmoeting ook zijn liefde voor muziek.