Het Portaal

"Het is vrijdagmiddag, en ik stap mijn knusse warme keetje uit om te beginnen aan mijn flyertocht door de wijk. Bemand met plakband, schaar, flyers en warme kleren glibber en struikel ik van portaal naar portaal in de wirwar van onbegrijpelijk geplaatste flats. Om de een of andere reden zit het portaal vrijwel nooit waar je het verwacht, resulterend in lange omzwervingen om hoogopgetrokken duplo-achtige-blokken-beton. Dit alles klinkt niet heel aantrekkelijk, en toch ben ik vrolijk. Het voelt goed om deze wijk, die ik via de bewoners probeer te leren kennen in slechts drie maanden, toch vooral ook topografisch gezien te verkennen. Wat een flats! Wat een ludieke, maar toch ook wel weer originele namen! En wat veel mensen wonen hier! Aangezien de meeste flatbewoners via een van de portalen hun weg vervolgen naar het eigen appartement hang ik hier mijn flyers op. Daar waar de deuren van de portalen niet standaard open staan, staat vrijwel altijd iemand aan de andere kant om de deur voor mij open te doen.

Ik word overal vriendelijk gegroet. Door de schuchtere Noord-Afrikaanse man die zijn postvakje leegmaakt, door de vader met zoon, door de groepjes (hang)jongeren die zich genesteld hebben op de trappen naar boven, door de Oer-Hollandse echtparen, het bejaarde Chinese stelletje, de traditioneel geklede moslimman, de man die terugkomt van zijn werk, de vrouw die met grote hond aan de lijn bijna naar buiten getrokken wordt. Hier en daar maak ik een praatje. Met de moeder met drie kinderen, de kleinste op haar arm, de andere twee bepakt met tassen, die net boodschappen heeft gedaan en die met de trap naar boven moet. Dat het inderdaad niet altijd even makkelijk is met drie kinderen en tassen vol boodschappen, en dat het jammer is dat er in deze flat geen lift zit, maar dat ze er inmiddels wel aan gewend is. Met de Oost-Europees klinkende vrouw, eveneens met drie kinderen waarvan de kleinste in een kinderwagen. De stroeve deur naar het portaal maakt het haar haast onmogelijk om al kinderwagen-duwend naar binnen te komen. Ze is blij dat ik haar even help. Misschien komt ze woensdag langs voor “Thee voor twee”. In een van de horsten zie ik Aziza weer. Toegegeven, haar naam was ik alweer vergeten, maar ik herinner me haar gezicht nog wel, van de naaicursus in het Gezinscentrum waar ik even langs ben geweest woensdag. Ze groet me in het Arabisch. Ik probeer haar in makkelijk Nederlands uit te leggen waar mijn flyers over gaan, maar zwicht uiteindelijk voor haar vragende blik en probeer het in het Arabisch. Ze klinkt nu enthousiast en vraagt of ze wat flyers mag hebben. Kan je dat wel lezen dan, vraag ik? Nee natuurlijk niet, lacht ze, maar ik heb kinderen!

In bijna ieder portaal tref ik mensen die net thuiskomen of net van huis weggaan. In de kleine, anonieme ruimte van het portaal kunnen zij net zo min om mij heen als ik om hen. Wellicht is het kort door de bocht om nu al aan het concluderen te slaan, na mijn tweede rondgang langs de portalen van Slaaghwijk. Nee, geen conclusie maar een observatie wil ik hier graag optekenen: de echte ontmoetingsplek van deze wijk ligt niet op één centraal punt, niet in het Buurtcentrum, niet in het Gezinscentrum, niet in mijn knusse Atlas. De echte ontmoetingsplek is waar wegen elkaar terloops en toevallig kruisen, ieder moment in ieder portaal."