Het eerste samentrekken van Ons Hart

Tijdens het eerste overleg voor Ons Hart kijken we uit op de doosjes thuisgevoel van alle 'nestelaars'. Behalve ‘mijn twijfel’, ‘mijn bril, daarmee kan ik de wereld zien’ en ‘het etensbakje van mijn kat’, lopen veel doosjes over van ‘de liefde voor mijn vrouw’, ‘foto’s van mijn man en kinderen.’ Precies daarover gaat Ons Hart, de nieuwe muziektheatervoorstelling die eind april zal spelen. 

Rian en Wil hebben ieder een jukeboxlijst liefdesliedjes voorbereid om studenten en ouderen te verrassen met een concert. Aan de hand van de gezongen nummers gaan Rian en Wil met de ouderen en studenten in gesprek over hun verwachtingen en ervaringen met de liefde en eenzaamheid. Als student sta je aan het begin van je niet-meer-kalverliefdesleven, en eind tachtig lijkt voor de buitenwereld de onstuimigheid van de liefde geluwd tot een vanzelfsprekendheid die Wil maar ongewoon vindt: waarom schreeuwen we niet meer van de daken als de liefde minder pril is?

Ons Hart wordt een ode aan de liefde en het liefdesleven. Een pleidooi voor de helemaal niet zo cliché romantiek van rozenblaadjes en tot het ochtendgloren in elkaars (licht beschonken) ogen staren in de kroeg. Tijdens onze eigen vergadersessies en de eerste concertjes die Wil en Rian geven, raakt iedereen in vuur en vlam door de muziek en het praten over de bijzondere en heel gewone verhalen over hoe de liefde begon, maar ook over en de overeenkomsten tussen de remedies tegen een gebroken hart. Als je geliefde bij je weggaat of overlijdt, kun je je dan weer aan iemand anders binden? En als je gelooft in de ware, of er van uit gaat dat niemand het haalt bij je eerste liefde, wat betekent dat dan voor iemand die door zijn of haar ware aan de kant is gezet? Zijn er verschillen tussen toen en nu in het een plek geven aan alles wat niet rozengeur en maneschijn is?