Een donderdagavond in Zuidwest
Daniël van Duijvenboode werkt als theatermaker aan Droomland. Hij ging langs bij Popkoor Variavocaal.
Ik wandel van ons thuishonk, de keet, naar onze vrienden van Cafetaria Family ’t Zwaantje. In slechts twintig stappen sta ik voor de toonbank en bestel een frietje stoofvlees, een berehap met pindasaus en een blikje Ice Tea. Tja, het aantal gezonde maaltijden gaat er sinds de start van ‘Droomland’ niet perse op vooruit maar lekker is het wel.
Wanneer ik mijn buikje rond gegeten heb, wandel ik zigzaggend door de straten van Leiden Zuidwest naar de Lepelaar. Vanavond mag ik daar getuige zijn van een repetitie van het Popkoor Variavocaal. Bij binnenkomst zie ik vrouwen, veel vrouwen van een bepaalde leeftijd. Ik hoor dat het gehele koor bestaat uit wel zestig (!) leden waarvan er slechts een handjevol man is. Ze zijn tijdens repetities eigenlijk nooit helemaal compleet.
Of ik niet mee kom doen als een lekkere bas of een fijne tenor? Mijn slappe excuus dat ik helemaal geen noten kan lezen wordt direct weggewuifd: “Je kan toch horen!”.
Nog een laatste slok koffie en dan gaan ze echt van start.
Willem is de dirigent en kan maar moeilijk stil zitten achter zijn piano. Zitten. Staan. Zitten. Bijna staan. Toch blijven zitten. Wiebelen op de kruk. Opspringen. Staan. Terwijl zijn handen de toetsen blijven raken. Zijn map met notenschrift weet hij op miraculeuze wijze ook nog eens steeds op de piano te leggen als hij gaat staan en het omslaan van de pagina’s doet hij ook nog tussendoor. Tegelijkertijd dirigeert hij het koor door termen te roepen als ‘Hard!’ ‘Lang!’ of ‘Maak het zacht!’. Ik raak meer en meer gefascineerd door deze choreografie van staan en zitten, omslaan en roepen. Voor de leden van het koor is het de normaalste zaak van de wereld.
“Ik moet niet zo’n man hebben die zo belachelijk met zijn armen staat te zwaaien...Als ie me dan aanwijst denk ik dat ik weg moet.”
Hoe nuchter deze dames en heren ook lijken te zijn, ze ontroeren me wanneer ze opgaan in hun koorzang. Van ‘Hallelujah’ tot ‘I’ve got the music in me’ en alles dat er tussen zit.
“Wanneer ik hier zing, vergeet ik even al het andere. Dan is er alleen de muziek.”
Als ik na afloop een biertje in mijn handen krijg gedrukt proberen ze het nog een keer: “Als je nog een keer langs komt, dan doe je mee!