De vergeten stad
Heel heel heel heel lang geleden, gooide een Romeinse soldaat zijn bronzen ruitermasker in de sloot bij het Castellum Matilo. Heel heel heel heel veel later vonden archeologen dat masker in diezelfde sloot. Die soldaat had nooit kunnen bevroeden hoe die vondst de archeologen deed opspringen van vreugde. Dat er aandacht aan besteed zou worden op iets wat televisie heet. Of dat het een van de pronkstukken werd van het Rijksmuseum van Oudheden, waar met allerlei andere voorwerpen van zijn tijdgenoten wordt gepoogd een reconstructie te maken van de tijd waarin hij leefde. Zo vormt zijn masker en zijn handeling op een bepaalde manier een brug van zijn tijd naar die van ons. Een tijdmachine.
Onder de stad van vandaag ligt de stad van eerder. Onder de huizen, kantoren, flats die je passeert, bevindt zich een plattegrond van straten en gebouwen die er niet meer is. En daartussen liggen weer verhalen verborgen, die hun doorwerking hebben in de stad van nu.
Die stad van nu is immers voortgebouwd uit de stad van toen. Los van de stenen, wordt de stad ook (en misschien vooral) gemaakt door mensen. Ook gemaakt door al die mensen die de geschiedenisboeken niet halen, maar waar ontroerende, grappige en spannende verhalen over te vertellen. Dit alles vormt het startpunt voor het nieuwe themajaar van PS|theater: De vergeten stad.
Net als vorig jaar, trappen we het themajaar af met een onderzoeksmaand. Met de makers ondernemen we excursies naar het depot van Erfgoed Leiden, naar Park Matilo, naar het ondergrondse Leiden. We voeren gesprekken met allerlei kenners die op een of andere manier een link hebben met het thema. En we stellen onszelf natuurlijk weer een waslijst aan vragen: Wat is vergeten eigenlijk? Wie en wat mogen we niet vergeten? Wat bewaren we en laten we los? Hoe willen we herinnerd worden? Hoe vormt de geschiedenis van een stad zich? En die van een persoon? Wat is het ruitermasker van 2018?