Alcoholvrij spraakwater

“Belaag ze op een moment dat er alcohol in zit, dan zijn hun tongen sowieso tien keer zo los.” Studenten en drank, het stereotiep bij uitstek, onlosmakelijk verbonden met de aanname dat je studententijd de mooiste tijd van je leven is, en het bovendien de tijd bij uitstek is om de liefde in al haar facetten te verkennen.

Al tijdens de eerste week concertjes moeten we onze verwachtingen bijstellen: hoewel er hier en daar wel een biertje opengetrokken wordt, drinken we op veel adressen mee met de liters thee die er op een gemiddelde avond door heen gaan. Als de halve liter mokken volgeschonken zijn, begint Rian met drie nummers, elk over een ander stadium tussen verliefd en liefdesverdriet in, om zo te achterhalen waar de aanwezigen zich het meest in herkennen. Vaak zijn die herkenning en de muziek genoeg om de tongen los te maken. Er wordt eerlijk en open gesproken over sensationele scharrels, maar ook over nog nooit verliefd zijn geweest of de stabiliteit van relaties die al standhouden sinds de middelbare school.

Het antwoord op de vraag wat liefde buiten alle anekdotes en voorbeelden om nu echt is, wijzigt gedurende de avond herhaaldelijk: is liefde, ongrijpbaar als het is, niet juist te bevatten in die voorbeelden? Of zijn het precies de voorbeelden die de norm worden en daarmee verliefdheid tot iets onrealistisch en soms zelfs onwerkelijks of onhaalbaars maken? Heb je iets gemist als je al sinds je achttiende een stabiele relatie hebt en je de fase met ongemakkelijke (Tinder)dates, scharrels en gebroken harten overslaat? Waarom worden we, soms met nog veel pijn in ons gebroken hart, toch weer opnieuw verliefd? En als die verliefdheid je meer lijkt te overkomen dan dat het een keuze is, en liefde alles overstijgt, waarom lijken praktische zaken als vereniging, huisregels, studie, stage, een baan en het immer lonkende buitenland dan toch zoveel invloed uit te oefenen op het voortbestaan van de liefde?