Dagboek van onze makers

Onze theatermakers schrijven met regelmaat een dagboek over hun ervaringen en ontmoetingen.

24 06 2020
Dagboek van Julia Schmitz

Het terras van het Wapen van Voorschoten zit om elf uur ’s ochtends al vol. Ik besluit op het terras te gaan zitten met een kop koffie.

De eerste die mij opvalt is een man in driedelig pak, een hoed met een veer en een heus zakhorloge. "Gefeliciteerd met je moeder", roept een vrouw die langs het terras loopt.

Naast mij, aan een lange tafel, zitten zeven vrouwen. Ze zijn allemaal blond en ze praten nogal hard. Ze dragen sportschoenen, broekrokjes en hebben hun kniekousen afgestroopt tot op de enkels. 

Onder elke stoel een hockeystick.

Wie zijn deze mensen? Wat doen ze op een woensdagochtend op het terras? Zijn er hockeytrainingen onder werktijd? Is die vrouw die het rechtstop zit de leider van de groep? Waar hockeyen ze? Zijn ze goed? Waar wonen ze? Zijn ze rijk of heb ik dat bedacht? Waarom praten ze zo hard? Hoe oud zijn ze? 

Als gezin gingen we vroeger met andere families op vakantie, waaronder met de vrouwen van de hockeyclub. Op die vakantie werd dan onmetelijk veel gedronken, gerookt en gedanst. Een lange avond eindigde uiteindelijk altijd in drama, met tranen en glazen op de grond. 

Ik heb me misschien daarom altijd al een beetje geïntimideerd gevoeld door vrouwen die op latere leeftijd hockeyen. Er is altijd een verborgen agenda.  Als je er niet bij hoort heb je er niks te zoeken, als je er wel bij mag, teken je je direct in voor roddels, venijn en problemen die pas aan het licht komen zodra er is gedronken.

Ik wil deze hockeyvrouwen spreken, want zij zijn immers ook Voorschoten. 

Ik durf niet. Nog niet.

10-06-2020
Dagboekfragment van Godelieve Meijers

Trein naar Lammenschans
buiten adem op de fiets
rug tegen de gevel van PS
daar zit ik tien minuten van 120 seconde
mier op mijn rug
topje dieper mijn wijde spijkerbroek in
de zon op mijn huid
wachten was nog nooit zo fijn
even adem tijd

met een pakket vol verrassingen in een tas die als fietstas dient
fiets ik naar voorschoten
rechtdoor, rechtdoor, de brug over
langs beresteyn
t’ greep direct mijn aandacht
een groot statig landhuis omringt door ongeremd groen

in een klein pittoresk centrum zoek ik naar het museum
ik zoek naar een groot modern gebouw
met grote lichtgevende letters
zoals je op een kaart naar de verkeerde maat zoekt en je blind staart

een winkel etalage
een goed bijgehouden oude gevel
de deur door, via de handgel en het koffiezetapparaat lopen we steeds verder naar achter
ik verbaas me over hoe diep het is
een trap op naar boven
daar hebben we ons eigen plekje
als in de bovenste la veilig opgeborgen
boven aangekomen kun je terug naar voren lopen
en kijk je als een soort theater balkon
naar wie er langs loopt langs de winkel etalage
of wie er naar binnen komt

 

een lunch op het picknickbankje
een paar boterhammen en een appel
een kat bij de boom glurend naar de vogels
een moeder met een auto vol met kinderen

Onze website maakt gebruik van cookies om het gebruik en functionaliteit te waarborgen van deze website. Meer informatie hierover vind u op onze cookie instellingen pagina.

OK