Dagboek van onze makers

Week 4 Leiderdorp
Dagboekfragment van Rian Evers

Het is verschrikkelijk warm vandaag. Benauwd. Klam. Drukkend. Ook al is mijn eerste ingeving uiteraard “water”, toch dringt ook als altijd  “koffie” zich aan mij op. Het is tenslotte nog ochtend en ik heb nog geen een bakkie op. Ik google op koffie en café en wifi en wordt met verschillende suggesties toch weer linea reacta doorverwezen naar de Winkelhof. Als altijd zou ik willen zeggen: "Wat je ook zoekt in Leiderdorp, het antwoord ligt in de Winkelhof."

Op een betonnen terrasje, net buiten de Winkelhof, drink ik koffies. De Wifi reikt niet tot hier. Het uitzicht is niet bepaald inspirerend. De geur van frituurvet gek genoeg wel. Ik doe eens gek, ik bestel een frietje. Voor bij de koffie. Ik kijk naar de mensen die het overdekte winkelcentrum in en uit lopen. Alle leeftijden, alle maten, alle kleuren, van polyester tot geitenwol. Na de koffies (en de friet) laat ik het de Winkelhof met plezier weer achter me; hoe praktisch het hof ook is, echt gezellig voelt het niet.

Later die dag zegt Jack als antwoord op de vraag: “Waar komt het dorp samen?”: "de Winkelhof". Ik denk terug aan de koffies bij de frites en wat er zoal aan mij voorbijtrok toen, zomaar op een donderdagmiddag. Spijker op zijn kop. De Winkelhof.

Week 3 Leiderdorp
Dagboekfragment van Rian Evers

Het oude dorp van Leiderdorp is een dorp op zich. Een oud dorp. Met een oude kerk, en kinderkopjes, een hoofdstraat én met “De Hollandsche Tuyn”. Een fenomeen dat tot ver buiten het oude dorp bejubeld wordt. “De Hollandsche Tuin mag nooit verdwijnen”, “Het dorp komt samen bij de Hollandsche Tuyn” en “Je treft Leiderdorp op zijn gezelligst bij de Hollandsche Tuyn”.

Er langs fietsend snap ik niet gelijk waarom. Ja, ik zie een mooi oud gebouw, een stoep voor een klein terras, die mooie Oud-Hollandse letters op de gevels. Ze zijn ook weer open, zie ik, niet nu, maar op gezette tijden en voor afhaal. 

Diezelfde middag fiets ik er weer langs. Het terras staat buiten en een heel aantal tafeltjes zijn al gevuld. Het oogt inderdaad gezellig, maar ik moet door. Mijn spelgenote stelt voor om niet in haar tuin maar bij, jawel, De Hollandsche Tuyn te gaan zitten! Yes! Met haar komt 'het fenomeen' tot leven. Niet de bakstenen, noch de koffie - hoe lekker ook - nee, de mensen maken het. Allemaal mensen met voornamen, die gegroet, bijgepraat en toegelachen worden. Iedereen die hier zit kent iedereen die hier zit. En die voorbij wandelt. De kracht van het dorp samengeperst op deze paar vierkante meters. Terwijl ik op mijn koekje knabbel sluit ik me aan bij de rest: ik wens dat deze plek nooit zal verdwijnen.

Week 2 Leiderdorp
Dagboekfragment van Rian Evers

Ik heb wat tijd over. Tussen mijn bezoek aan het Zijlkwartier en mijn afspraak in het oude dorp weet ik me even geen raad met mijn fiets en mijn bak en die paar te doden kwartieren. Te weinig tijd voor een heuse ontdekkingstocht, te veel tijd om hier, op het stoepje voor buurtcentrum “Zijlkwartier”, mijn bammetje te eten. Besluiteloos pendel ik wat heen en weer tussen de winkelcentra van Leiderdorp. Slechts gescheiden door de Houtkamp lijken ze naar elkaar te staren, de Winkelhof en de Santhorst. Maar ik wil niets kopen, ik hoef helemaal niets, ik ben nergens naar op zoek. 

Aan dit soort momenten dankt de kringloop haar onbetwistbare waarde, althans voor mij. Niets zoeken en mogelijk toch iets vinden. De kringloopwinkel van Leiderdorp brengt mij praktisch terug naar waar ik de dag begon: om de hoek van het Zijlkwartier vind ik haar. Groter dan verwacht, met liefde en aandacht ingericht, haar pronkstukken in glazen vitrine-kasten. Ik struin en vind zowaar! Een rok, een truitje, een bloempot. Ik praat met de vrijwilligster achter de kassa over ons project hier in Leiderdorp en laat wat enquetes achter. Deze plek hou ik er in, voor als ik weer eens een kwartier of wat te doden heb.

Week 1 Leiderdorp
Dagboekfragment van Rian Evers

Veel wist ik niet van Leiderdorp.
Een paar herinneringen en heel wat vooroordelen rijk slechts.

De herinneringen:

Een tijdelijke noodvoorziening voor vluchtelingen - een mannenkoor dat zingt in een keuken-speciaal-zaak aan een winderig winkelcentrumplein - een industrie-terrein net buiten de stad waar ik de lege gastank van de keet omwisselen kon voor een volle - een repetitie van drumband Tamarco - een wilde, onverwachte natuurspeeltuin, verstopt achter een saaie rechte drukke auto-weg.

De vooroordelen:

Dat het saai is - en anoniem - dat niemand er écht wilt wonen, maar dat men er toch woont uit praktische overwegingen - dat het burgerlijk is - dat men er rechtser is - dat er niets is behalve het wonen.

Het is donderdag 4 juni en geheel in lijn met mijn verwachtingen is het grijs, winderig en regent het niet dan miezert het. En het is koud en met de minuut kouder. Ik wou dat ik richtingsgevoel had. Waar ben ik? Ik kan mezelf niet oriënteren hier. Tot nu toe weet het dorp mij nog niet te overtuigen.

Gerda is onze gids. Gerda laat zich niet afschrikken door een windvlaag en een beetje water. Gerda fietst en wandelt hier heel wat af, ongeacht het weer. Gerda kent de mooiste plekjes van het dorp: het oudste café, het mooiste bruggetje, het door molens opgesierde natuurgebied aan de A4. Gerda is aanstekelijk. Ik wil nu óók het standbeeld van het jongetje zien met het molentje in zijn hand, op de plek waar de molen eerst stond  - voordat hij hier, als een ijle populier, geplaatsts werd aan de einder! En inderdaad, de Santhorst ís veel gezelliger dan de Winkelhof! En wat is het groen, wat is het groen, wat is het groen.. 

ik begin opnieuw.
of - laat mij dat proberen.
los van herinneringen en vooroordelen, gewoon opnieuw.
het dorp ontdekken alsof het een reisbestemming is,
iedere week een dagje op vakantie.