Lunchgast: Ad Alblas

PS|lunch #1
vrijdag 31 oktober – ds Ad Alblas

Een nieuw themajaar, een nieuwe serie lunchgesprekken met inspirerende Leidenaren. Voor ons eerste lunchgesprek is Ad Alblas aangeschoven, dominee van de Hooglandse Kerk.

Met een vader die zowel maatschappelijk werker als organist was, is bij Ad Alblas de combinatie van het kerkelijke en het sociale meer dan vertrouwd. Hij studeerde een tijdje aan de sociale academie, stapte over naar de studie godgeleerdheid om vervolgens een kerkelijke opleiding te volgen. Een ‘drie-eenheid’ die ook in zijn huidige werk terug te zien is: allereerst is er het werken met de bijbel en preken in de kerk, ten tweede het optreden als begeleider en gesprekspartner bij levens- en geloofsvragen en ten slotte is er het aansturen van de organisatie van kerk. Bijbel, individu en organisatie.

Geloven gaat over vertrouwen, vindt Ad Alblas. Geloven wordt namelijk vaak geassocieerd met de strikte dogma’s van de kerk. Met een God op een troon met een baard. Met dichte muren van een gesloten instituut. Ad Alblas ziet dat anders. In de kerk gaat het om vertrouwen, om menselijkheid en compassie. Liever dichtbij het hart in plaats van dichtbij het hoofd. Zo ziet hij ook een preek als een verhaal dat mensen kan binden, dat je niet zou moeten vertellen vanuit een dogma, maar vanuit een vraag. Hij schetst liever een perspectief op de bijbel om zo de christelijke traditie verstaanbaar te maken. Want de bijbel blijft actueel. Het blijft inspireren tot persoonlijke groei, in iedere fase van je leven. Wat niet wil zeggen dat je alle bijbelteksten één op één kunt vertalen naar het nu. Je moet rekening houden met de historische en culturele context waarin het geschreven is. Het zoeken is naar de juiste ‘leessleutel’ om de betekenis van de bijbelverhalen nu te vinden.

En zo is het ook zoeken naar de betekenis van de kerk nu, in deze tijd. Ondanks de ontkerkelijking en de vergrijzing, zijn er nog steeds jonge mensen die in de kerk een plek van rust en bezinning vinden. Maar de generatie van de dertigers geeft daar wel een andere invulling aan. Zij zijn niet institutioneel, willen shoppen zonder zich te binden, zijn drukbezet en vinden daarom een tijdsinvestering lastig. De uitdaging voor de kerk is om nieuwe vormen van geloofsbeoefening te vinden die aansluiten bij deze tijd. Maar ook in die nieuwe vormen, speelt het (regelmatig) samenkomen wel een belangrijke rol. Ad Alblas vergelijkt het met sporten: als je dat alleen doet, schiet het er vaak bij in. Als je afspreekt met anderen, wordt het makkelijker om het ‘bij te houden’. Andere belangrijke elementen zullen het ‘stoppen van de tijd’ en het ‘vertellen van verhalen’ blijven. Zo houdt je rituelen en tradities betekenisvol. Want ieder ritueel bestaat bij de gratie van het gevoel en het belang dat je er zelf aan geeft. Zonder dat, wordt het een lege handeling die niets meer betekent.

Geloven is zoeken, zegt Ad Alblas. Of beter gezegd: Geloven is een niet voltooid vinden. Een langzaam, voortdurend proces waarbij antwoorden veranderen door de tijd heen. En dat houdt nooit op. Gelukkig maar.